Het is weer dinsdag en om vier uur heb ik dan een afspraak met Albert. Albert wordt gebracht door zijn begeleidster. Hij klopt netjes op de deur en komt dan de logopedieruimte binnen. Hij steekt zijn hand op en zegt ‘hoi’ tegen me. Dan kijkt hij naar zijn begeleidster die in de deuropening is blijven staan, met een blik van ‘ga jij nou weg of blijf je hier?’. Ze blijft nog even wat onderweg naar mij toe is er een calamiteitje gebeurd waar ze me even op attent wil maken. Een cliënt van een buurhuis is geëscaleerd en Albert zag het gebeuren. Er werd nogal wat geschreeuwd en gevochten. Wellicht volgt er nog een reactie van Albert, dat ik het maar even weet.  Ik bedank haar en zeg er rekening mee te zullen houden.

Albert is intussen gaan zitten aan de tafel en kijkt me afwachtend aan. Op de tafel staat een vissenkom, mijn drie stilzwijgende kamergenoten die nog wel eens mee willen doen in een gesprekje.

Albert is een man met een ernstige verstandelijke beperking die zich in de 50 jaar dat hij leeft een eigen taaltje heeft eigen gemaakt. Eén-woord zinnen met een apart en zeer gevarieerd intonatiepatroon. Met zijn vader en moeder kon hij moeiteloos communiceren, maar sinds hij niet meer thuis kan wonen, omdat zijn ouders zelf zorgbehoeftig zijn, woont hij in een woongroep. De communicatie verloopt daar moeizaam. Vandaar het verzoek aan de logopedist om te kijken naar ondersteuning. Albert is best expressief en we proberen of hij wat gebaren aan zou kunnen leren. Albert is gek op foto’s kijken. Dus slaan we twee vliegen in één klap: we kijken foto’s en we oefenen gebaren.

Opeens stopt Albert met de foto’s en richt zijn aandacht vol vuur op de vissenkom. Hij wijst de kom aan en tikt tegen het glas. Hij brabbelt iets dat voor mij onverstaanbaar is. Het gesprek dat hij voert, voert hij ook niet met mij, maar tegen de vissen! Ik maak mezelf er deelgenoot van. En zo versta ik wat Albert zegt: “sisss?”, “sissss boooos?” en hij tikt driftig tegen het glas. Dan buigt hij zijn hoofd boven de kom en wil met zijn handen in het water gaan (dit houd ik om visveiligheidsredenen maar even tegen). Ik begrijp Albert niet, wat zou hij nou toch bedoelen met die boze vissen?

Als Albert weer weg is schrijf ik de evaluatie van de behandeling. Ik bedenk me opeens dat die boze vissen misschien wel zijn manier zijn geweest om te vertellen over die boze buurjongen!