Veel van mijn cliënten hebben het Syndroom van Down. En velen van hun hebben last van slechthorendheid. Helaas kunnen ze dit meestal zelf niet aangeven. Vaak merken ze misschien niet eens dat ze minder goed horen. Daarom roepen we deze mensen regelmatig op voor een gehooronderzoek.

Zo ook Janke, een vrouw op leeftijd al, want ze is al zestig, ook al zou je haar dat niet geven.

Janke is slechtziend en heeft wat problemen met lopen, maar ze staat zonnig en warm in het leven, althans dat straalt ze uit.

Bij binnenkomst geef ik Janke en hand en ze stelt zichzelf netjes voor. Ik vraag haar of ze weet wat ze bij mij komt doen. Ja, dat weet ze en ze heeft er zin in, zegt ze.

Het gehooronderzoek verloopt prima en Janke kan zelfs een spraakaudiogram laten maken. De instructie moet wel een beetje aangepast. We vertellen haar dat er een meneer is die steeds vertelt hoe oud hij is. En Janke mag raden wat die meneer gezegd heeft. Dat vindt ze spannend en een erg leuk spelletje. De eerste reeks gaat prima en telkens als de meneer spreekt, spreekt Janke met een brede glimlach terug naar hem, die daar in de geluidsbox zit. De meneer gaat helaas steeds zachter spreken en Janke kruipt steeds dichter naar de geluidsbox toe. Er komt een moment dat ze hem niet meer zo goed kan horen. Ze buigt zich voorover en kijkt de meneer in de box vragend aan. “Wat zeg je nou?”, vraagt ze hem. Het is met name de klank van haar stem en haar geheel eigen manier van spreken en intoneren die maakt dat ik in de lach schiet. Maar meteen na de lach merk ik ook ontroering. Janke gaat zo op in het gesprek met de meneer in de box, het is voor haar zo écht en ze is oprecht teleurgesteld dat ze hem niet meer kan verstaan. De tranen lopen haar over de wangen en ik besluit dat het gesprek met die meneer toch maar even positief afgerond moet worden. De volumeknop is gewillig en Janke kan weer verstaan wat hij zegt: “achtenveertig!” zegt ze en de lach is weer helemaal terug op haar gezicht.