Ik werk met een visie, zoveel mogelijk gekoppeld aan de visie van mijn werkgever. Mensen met een verstandelijke beperking hebben rechten! Vraaggestuurde zorg, dezelfde rechten en plichten, leven naar eigen wensen en ideeën invullen, zelfontplooiing, zomaar wat termen waar ik rekening mee wil houden en waar ik over nadenk. Met name over hoe ik dat dan allemaal vorm kan geven in mijn dagelijkse werkzaamheden.

Dus ik doe mijn best om zo normaal mogelijk mijn behandeling op te stellen: anamnese/testen, verslaglegging, behandelingsvoorstel, behandelplan en het plannen van de evaluaties.

Niels is een man van 46 jaar. Hij heeft het syndroom van Down, is slechthorend, zomaar wat beperkingen die hij met zich meedraagt. Niels heeft een sterke eigen wil. Zo had hij de wens om niet meer op het instellingsterrein te wonen maar in een ‘gewoon’ huis. Dat kon gerealiseerd worden. Niels heeft in zijn dagelijks leven problemen met het zich verstaanbaar maken. Zeker wanneer er onbekenden zijn heeft hij daar last van. Niels wilde oefenen met praten! Zijn begeleider regelde een afspraak met de logopedist en Niels krijgt een behandeling logopedie, gericht op articulatie en aanleren van gebaren ter ondersteuning van het spreken. Niels is enthousiast en tevreden. Niels leert vlot een aantal gebaren en leert deze toepassen in de communicatie. De articulatie verbetert nauwelijks.

Tijd voor een evaluatie.

De begeleider en ik hebben wat moeite met het vinden van een datum waarop we de evaluatie kunnen plannen. We spreken af dat ik vooraf een voortgangsverslag van de behandeling maak die we tijdens de evaluatie zullen bespreken.

Terwijl ik het verslag aan het schrijven ben denk ik opeens aan Niels. HIJ heeft om de behandeling gevraagd, HIJ is degene die zo hard gewerkt heeft. Maar waar is HIJ nu het op evalueren aankomt? Ik heb er niet eens aan gedacht!

De eerstvolgende behandeling stel ik voor aan Niels om eens te praten over hoe het nu eigenlijk bij de logopedie gaat. Probleem met Niels is dat hij naast dat hij slecht hoort ook een beperkt begripsvermogen heeft. Dus alles aan visuele ondersteuningsmiddelen uit de kast gehaald. Zijn logopedieschrift, de pictogenda, pictogrammen erbij, potloden om tijdens het gesprek tekeningetjes te maken… hoe maak je nou visueel dat je gaat evalueren? Hoe maak je duidelijk dat je terug wilt kijken op wat je gedaan hebt? Wat je wel en niet aan behandeldoelen hebt bereikt? Niels helpt me. Hij wijst zijn boek aan, maakt het gebaar voor ‘praten’ en wijst naar mij en naar zichzelf, steekt vervolgens zijn duim in de lucht en zegt: “goed hoor! Mooi zo blijven…jij bent lief”.

Zo eenvoudig is evalueren dus. Niels is tevreden en wil nog even doorgaan met de behandeling. Aan mij nu de taak een vertaal(ver)slag te maken. Ik blijf m’n best doen!.